You are not alone

Geplaatst op 24-04-2025 in Verhalen.

Eind maart waren we met een Frontlinie-team van drie mensen in Myanmar, waaronder onze allereerste deelnemer. Juist in deze week verplaatste het oog van de wereld zich ineens naar dit land, dat normaal gesproken makkelijk wordt vergeten. Het was bijzonder om de aardbeving mee te maken, ook al zaten we ver weg van het epicentrum. De aarde schudde minutenlang onder onze voeten; je kon eigenlijk niet stabiel blijven staan en het water in het zwembad klotste heen en weer. Een intense ervaring, eentje die mij waarschijnlijk mijn leven lang zal bijblijven, en toch was het niet het meest indrukwekkende moment van deze reis.

Het begon allemaal een week voordat we op reis gingen. Met de Frontlinie gebedstour waren we te gast bij Come Alive, een gemeente in Drachten. Vanuit aanbidding en gebed voor de vervolgde kerk vroegen we God of Hij profetische woorden wilde geven voor de kerkleidersconferentie in Myanmar waar wij mochten spreken. Twintig minuten lang mochten we vurig bidden en zoeken naar de woorden die God ons wilde geven om onze broers en zussen daar te bemoedigen. Eén van de thema’s die sterk terugkwam was ‘You are not alone’. Vanuit verschillende gebeden werd dit woord bevestigd en geladen vanuit de Bijbel. Het was prachtig, de kracht van gezamenlijk gebed.

En toen was het er ineens, een woord van een jonge vrouw in de zaal voor iemand genaamd Jozef. Ze zat recht achter mij en ik had direct de indruk: ‘nu moet ik opletten’. De woorden werden gesproken en ik probeerde ze zo goed mogelijk binnen te laten komen. Gelukkig namen we het moment ook op met een geluidsopname op de telefoon en schreef mijn collega mee. Toen ik na de avond in de auto zat, kwam de gedachte bij me op: ‘het zou toch wat zijn als we Jozef echt gaan ontmoeten’.

Een dikke week later kwamen we aan op de conferentie in Myanmar waar 118 leiders vanuit kerken uit het hele land naartoe gekomen waren. Voor velen van hen was dit de eerste conferentie die ze ooit hadden meegemaakt; voor sommigen was het de eerste keer dat ze in een hotel sliepen. Alleen al de randvoorwaarden voor een conferentie, zoals slapen in een bed, drie keer per dag eten en een ruimte met airco, waren een geschenk. Moet je nagaan wat een verwachting en energie er op deze plek was om met meer dan honderd christenen bij elkaar te komen om (geestelijk) gevuld te worden.

Tijdens de eerste avond van de conferentie mochten wij aansluitend aan de dienst een gebedsmoment leiden. We wisten dat dit ging komen, maar we hadden het niet echt voorbereid. Toen het moment daar was, keken we elkaar als team aan, maar niemand had echt een plan. Ik kreeg de ingeving om de woorden vanuit Drachten te gaan delen en deelde de woorden ‘You are not alone’. Ik dacht, dan kan ik de vraag stellen wie zich eenzaam voelt in zijn bediening en dan gaan we daar met de rest van de mensen omheen staan en voor ze bidden. Maar toen ik deze vraag stelde, stak iedereen in de zaal zijn handen omhoog. Daar konden we nooit met z’n drieën “omheen” gaan staan.

Een beetje overweldigd door de aanblik van al deze mensen die zich eenzaam voelden en me verwachtingsvol aankeken, vroeg ik ze om rond te kijken. Zelfs in hun eenzaamheid waren ze niet alleen. Samen begonnen we God aan te roepen, met tranen en met opgeheven handen. Minutenlang, waarin niks anders ertoe deed dan God die harten verzorgde en in mensenlevens bevestigde: ‘Je bent niet alleen. Ken Mijn aanwezigheid. Wees in Mijn aanwezigheid.’ Het was een indrukwekkend moment, waarin God zichtbaar dichtbij kwam en deed wat alleen Hij kan doen.

Aan het eind van dit gebedsmoment wist ik dat ik nog één ding mocht proberen: ‘Is er ook iemand in de zaal die Jozef heet?’ Het was een vraag met een onuitgesproken verwachting waar ik niet op durfde te hopen. Zou er echt een Jozef kunnen zijn tussen al deze mensen die eerder ‘Ling’ en ‘Ping’ als naam hebben? Ik keek de zaal in en zag nergens iemand in beweging komen. Totdat ik werd gewezen op een jongen van rond de 18 jaar die op de voorste rij zat. Hij had zijn hand voorzichtig opgestoken, stond volledig onder spanning en durfde mij niet goed aan te kijken. Jozef was daadwerkelijk aanwezig en God had hem al op het oog op een gebedsavond in Drachten. Ik mocht hem de woorden geven die in Nederland al over hem uitgesproken waren en met elkaar baden we voor hem. De volgende dag vertelde Jozef aan onze host dat hij zich zo bemoedigd en bevestigd voelde. Er liep een heel andere jongen rond; de glimlach was niet meer van zijn gezicht af te krijgen, hij was niet meer alleen.