Nigeria, daadwerkelijk aan de Frontlinie

Geplaatst op 08-07-2025 in Verhalen.

Geschreven door Jaap:
In juni reisde ik samen met een collega af naar het noorden van Nigeria voor een onderzoeksreis. Het werd een indrukwekkende tocht vol indringende ontmoetingen. We spraken met overlevenden van gewelddadige aanvallen door de Fulani-stam, een grote nomadische bevolkingsgroep in het noorden van het land.

De mensen die we ontmoetten droegen hun littekens zichtbaar met zich mee—soms letterlijk op hun lichaam, maar nog vaker op hun gezicht, in hun ogen. Wat opviel: hun hoop was ongebroken. In alles straalden ze dankbaarheid uit dat God hen gespaard had, en een diep geloof in Jezus Christus.

Zo ontmoetten we Gloria*. Maanden vóór de aanval had zij een stem van God gehoord: “Maak ruimte in je tuin, een vluchtroute voor als het nodig is.” Toen de aanval daadwerkelijk kwam, wist zij dankzij die voorbereiding te ontsnappen, samen met een deel van haar gezin. Een ander deel overleefde het niet. Ook tijdens en na de aanval ervoer ze Gods nabijheid en bescherming.

We hoorden het aangrijpende verhaal van Baba Adua, een geliefde voorganger in zijn gemeenschap. Op zaterdag 23 december 2023 werden meerdere dorpen aangevallen, waaronder het dorp waar hij woonde. Hij was een van de ruim 200 slachtoffers die die dag het leven lieten. Zijn bijnaam was “Papa Gebed”, omdat hij altijd voor iedereen bad. Zijn laatste woorden, terwijl hij opgesloten zat in zijn brandende kerk, waren: “Heer, spaar onze gemeenschap. Laat iedereen het overleven.”

De dag erna werd zijn verkoolde lichaam gevonden en hoe bijzonder: op zijn borst lag zijn Bijbel—nog volledig intact! Wonderlijk genoeg overleefde verder iedereen in het dorp de aanval. Zijn offer werd een krachtig symbool van hoop voor christenen in de regio: God is ons niet vergeten. Hij hoort nog steeds onze gebeden.

We bezochten ook het gehucht Zike in Plateau State, dat op Palmzondag werd aangevallen. Overlevenden vertelden vrijwel allemaal hetzelfde verhaal. Het was laat in de avond en al donker. Geweerschoten klonken in de verte, gevolgd door het geronk van motoren. De geluiden kwamen snel dichterbij. In paniek probeerden mensen in het donker te vluchten, maar het was te laat. De aanvallers van de Fulani’s waren al in het dorp. Mannen werden vermoord, huizen in brand gestoken. “Wij hebben het met Gods genade overleefd,” zeiden ze.

Telkens opnieuw klonk dezelfde boodschap uit hun mond:
“Dank dat jullie hier zijn. Vergeet ons alsjeblieft niet. Bid voor ons – voor volharding, dat onze harten niet verbitteren. Bid voor een uitkomst, een einde aan dit geweld.”

Naast deze aanvallen maken ook ontvoeringen door Boko Haram het leven in het noorden van Nigeria bijzonder zwaar—vooral in het noordoosten. Ook daarvan hoorden we schrijnende verhalen: van meisjes die inmiddels zijn teruggekeerd nadat ze waren ontvoerd, van ouders die nog altijd wachten op hun kind maar ook de verhalen van organisaties die zich inzetten om hen vrij te krijgen.

Meer dan 1800 meisjes zijn nog altijd vermist. Gelukkig gebeurt er ook veel: traumahulp, verzoeningsgesprekken tussen Fulani- en christelijke dorpen, juridische stappen om gevangenen vrij te krijgen. Ondanks alles blijft de kerk overeind, krachtig en standvastig, zelfs in deze storm.

Tijdens en kort na ons bezoek vonden er opnieuw aanslagen plaats in de regio. Op 13 juni werden meer dan 200 mensen gedood bij een aanval op een vluchtelingenkamp. Honderden mensen kwamen die maand om.

Wij mochten daar even in de frontlinie staan—als broers en zussen in het geloof, als één kerk.

Zullen jullie meebidden voor onze broeders en zusters in Nigeria?
Dat ze volhouden. Dat hun harten niet verharden. Dat hun hoop niet dooft.

*Gloria is een gefingeerde naam, uit bescherming van haar identiteit.